جهاد، یکی از ابواب بهشت است که خداوند، آن را به روی اولیاء خاص خود گشوده و لازمه‌ی ورود به آن، صبر و گذشتن از دنیا در راه هدف الهی است و نتیجه‌اش، شهادت. شهادت، اجری است که به راحتی به هر کس نمی‌دهند و بهای عظیمی دارد. شهادت یعنی رسیدن به شهود و معاینه‌ی غیبِ عالم؛ که بالاترین درجه‌ی آن، با شهادت در میدان رزم حق علیه باطل حاصل می‌شود. اما شهادت، اَشکال دیگری هم دارد و انسان با حرکت‌های دیگری نیز می‌تواند به مقام شهادت نایل شود. چنان‌که اهل‌بیت-علیهم السلام- مکرّر در روایات، منتظر و محب حقیقی و عارف به مقام ولایت را، هم‌درجه‌ی شهید دانسته‌اند؛ یعنی چنین کسی، مانند شهید، به شهود عالم غیب می‌رسد.

اما مقام شهید چیست؟ خداوند در قرآن می‌فرماید: آن‌که در راه خدا کشته می‌شود، زنده است نه مرده؛ و نزد پروردگار خود، روزی داده می‌شود. شهید چون به عالم بقیةاللّهی رسیده، باقی است و حیاتش به گونه‌ای است که به تمام عوالم وجود، إشراف دارد. در نتیجه‌ی این نوع حیات، شهید قادر می‌شود به اذن خداوند، در امور عالم تصرف کند و مشکلات دنیوی و اخلاقی و حتی عقلانی ما را رفع نماید؛ فقط کافی است به عالم او وصل شویم و دست توسلمان را به دامانش برسانیم. 
شهید، نزد پروردگارش غرق فضل و نعمت اوست و چون در این مقام، خطر نقص و زوال، هیچ چیز را تهدید نمی‌کند، شهید از هر گونه ترس و غم، آزاد است؛ و البته این رهایی را به همراهان و بازماندگانش که در خطِ سیر او هستند نیز، بشارت می‌دهد. در نهایت در زمان ظهور، شهید دوباره به این عالم برمی‌گردد و رجعت می‌کند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: